آه نه ! 

چه موزیانه قالب می کند

                        نگاهش را

رسیده ترین میوه ی بازار!؟

نه نه !

نمی توانم از خیرش بگذرم / بگذریم

از خیابان باید رد می شد / نمی شد

نمی توانست سرش را بالا نگاه دارد که مثلا چه؟

چه فرقی می کرد ؟

وقتی که به بکارت دستانش شک داشت

                        و درستی قدم هایش .

آه

چه موزیانه

            چه موزیانه

پرده را می کشد

         - پرده ،

         آخرین سلاح مردی که چهره اش را در آینه جا گذاشت -

و چشمهای مردم را به بند.

می شد مگر اینگونه؟

ساده وراحت

درازکشید و پاهایش را درازتر

موهایش را آنقدر

                        که صفحه سیاه شد / شب

دندانهایش را در رگ روز فرو کرد

و آرام آرام

تمام اقیانوس ها را ، دریای سیاه هاشور زد

                                                سهم خود را

و خیابان

            اینبار

چه موزیانه نگاه هایش را قالب می کرد

                                                به او

... .